به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، خسرو فرزین متولد ۱۳۱۰ شمسی شهرستان سراب در استان آذربایجان شرقی بود که از ۱۰ سالگی عکاسی را آغاز کرد؛ این عکاس قدیمی را مردم تبریز و گردشگران تفرجگاه تاریخی و کهن «ائل گولی» تبریز به خوبی می شناختند.
این عکاس پیشکسوت تبریزی، عکاسی از چهره های نامی همچون آیت الله رفسنجانی، آیت الله شبستری ، علی دایی و برخی از بازیگران قدیمی و بیشتر استانداران آذربایجان شرقی، چهره های سیاسی، ورزشی و هنری کشور را در کارنامه خود داشته است.
وی به مدت بیش از پنج دهه در تفرجگاه تاریخی «ائل گوی» تبریز، مرجع مردم و گردشگران در ثبت خاطرات شان از حضور در این محل بود.
چند نسل از تبریزی ها از مرحوم فرزین به دلیل گرفتن عکس های یادگاری، خاطرات فراوانی به یاد دارند.
او در طول این سال های طولانی در گرمای تابستان و سرمای زمستان، یار غار مشتریان پر و پاقرص تفرجگاه «ائل گولی» تبریز بود و کمتر تبریزی و یا گردشگری را در دهه های گذشته و تا ظهور و رواج عکاسی دیجیتال، می توان سراغ گرفت که در قاب دوربین مرحوم فرزین عکسی از او و خانواده اش ثبت نشده باشد.
شخصیت های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی تبریز و آذربایجان نیز در طول دهه های گذشته، سوژه عکاسی این پیشکسوت عکاسی بودند و عکس های وی از آنان در گوشه و کنار «ائل گولی» زینت بخش آلبوم های عکس خانوادگی است.
مرحوم فرزین به عنوان یک «هنرمند عکاس» مردمی، محل رجوع جراید آذربایجان شرقی نیز بود و تصاویری از وی بدون نام و نشان در شماره هایی متعددی از نشریات این خطه در طول ۵۰ سال گذشته چاپ شده است.
مصاحبه زیر ساعت تیرماه 1395 منتشر شد:
خسرو فرزین در نیمه راه دهه هشتم فعالیت عكاسی خود سرد و گرم روزگار را به خوبی چشیده است، می گوید: متولد 1310 سراب هستم و از 10 سالگی عكاسی را آغاز كردم، 75 سال است كه انگشت بر روی شاتر دوربین دارم و همواره از صبح تا شب در ائل گلی عكاسی می كنم.
وی صندوق دلش را این گونه برای ما باز می كند؛ هشت سال بیشتر نداشتم كه به علت اذیت و آزارهای نامادریم از خانه فرار كردم و به تبریز آمدم.
فرزین در حالی كه پس از هفت دهه از مرور خاطرات تلخ كودكی، بغض گلویش را می فشارد، اضافه می كند: خدا هیچ كودكی را بی مادر نكند، بی مادری بد دردی است.
وی می گوید به خاطر كتك ها و آزارهای نامادریش حتی فكر بازگشت به خانه رانكرده است.
وی نگاتیوهای زندگی اش را پشت سر هم می چیند و همچون اسلاید و فیلمی كه از مقابل پرده چشمانش می گذرد، روایت می كند و می افزاید: 2 سال اول زندگی را در كافه جاوید تبریز كار می كردم و صاحب كافه همچون پدری سرپرستی مرا انجام می داد.
وی ادامه می دهد: بالاخره با هنر عكاسی آشنا شدم و از 10 سالگی به این هنر رو آوردم طوری كه زورم به دوربین نمی رسید اما بعدها عادت كردم و عكاس شدم.
عكاس پیشكسوت تفرجگاه تاریخی ائل گلی تبریز كه خاطرات فراوانی از هفت دهه عكاسی در ین فضای عمومی در سینه دارد، می گوید: اولین دوربینی كه خریدم ‘لورفلكس’ ساخت آمریكا بود و تاكنون با حدود 300 دوربین مختلف كار كرده ام، اما به علت نداشتن مكان مناسب برای نگهداری و فرسودگی دوربین ها، همه آنها را كیلویی فروختم.
وی با اشاره به شوق و اشتیاق مردم در دهه های 1320 تا اوایل 1380 شمسی برای گرفتن عكس یادگاری، اظهار كرد: در آن سال ها مردم برای گرفتن عكس صف می كشیدند و 17 نفر عكاس در شاهگلی (ائل گلی) كار می كردند، با این وجود باز هم ازدحام وجود داشت.
فرزین می افزاید: در آن سال ها روزانه 500 تا یكهزار مشتری برای هر عكاس وجود داشت اما از زمانی كه تلفن همراه پا به عرصه ارتباطات تصویری گذاشت، روز به روز عكاسی سنتی و حرفه ای كسادتر شد و نان ما هم تخته شد.
وی گفت: آن دوران عكس را 50 ریال می گرفتیم و حداكثر 2 روزه تحویل مشتری می دادیم و مشتریان با چه شوق و ذوقی پیگیر عكس شان بودند.
وی اضافه می كند: امروز هر قطعه عكس را 60 هزار ریال می گیرم و حداكثر 5 دقیقه بعد تحویل می دهم اما متوسط تعداد مشتریان روزانه تنها 5 نفر است كه این شرایط، امرار معاش را سخت و دشوار كرده است.
وی با گلایه از مسئولان كه تاكنون حتی یك خسته نباشید هم به او نگفته اند، بیان داشت: از ابتدای آغاز بكار عكاسی تاكنون از سربازان وطن برای عكاسی یا پول نگرفته ام و یا رقم ناچیزی اخذ كرده ام تا بدانند خدمت به كشور از ارزش بالایی برخوردار است و من به نوبه خود قدردان آنها هستم.
فرزین یاد اور شد: سه پسر دارم و حدود 50 سال قبل ازدواج كردم و تاكنون بیمه نشده ام.
وی از قول مساعد و دستور شهردار تبریز برای اختصاص دكه عكاسی نیز ابراز ناامیدی كرد و گفت: تاكنون ترتیب اثری به این دستور داده نشده است تا حداقل احساس تعلق خاطر بیشتری بكنم و از مسئولان تقاضا دارم حداقل در این مورد كمك كنند.
وی در ادامه بیشتر از مشكلات زندگیش گفت و افزود : چند سال گذشته پسرم در اثر تصادف پایش در معرض قطع شدن قرار گرفت كه با توسل به ائمه به خصوص اباعبدالله حسین (ع) شفایش را گرفتیم و زندگی خودم را مدیون امام حسین(ع) می دانم.
وی همچنین با اشاره به تعداد عكس های فراوانی كه از گردشگران،همشهریان و مسئولان ثبت كرده است، گفت: من از بیشتر كودكان و مسئولانی كه از تبریز و آذربایجان شرقی قد كشیده و به جایی رسیده اند، عكس یادگاری گرفته ام و به علت بی سوادی نامشان را فراموش كرده ام اما نام هایی همچون آیت الله رفسنجانی، آیت الله شبستری، علی دایی و شهردار تبریز و برخی از بازیگران قدیمی و بیشتر استانداران آذربایجان شرقی، چهره های سیاسی،ورزشی و هنری كشور، نام های آشنایی هستند كه من از آنها عكس گرفته ام.
وی با اشاره به خاطراتی در خصوص ساختمان عمارت ائل گلی تبریز، گفت: شخصی بنام حاجی بابا آن را مدیریت می كرد و آن زمان 400 هزار ریال از بابت آن به شهرداری اجاره پرداخت می كرد، سابقه این عمارت وسط دریاچه ائل گلی به دوران صفویه و قاجار می رسد.
فرزین خطاب به جوانان توصیه های اخلاقی نیز داشت و تاكید می كرد: جوانان باید بدانند نباید به مال دیگران چشم داشته باشیم، ناموس برادران مان ناموس ماست ،خیرخواهی دیگران خیرخواهی خودمان است و نباید بد دیگران را بخواهیم و نباید با بدگفتن از دیگران نردبانی برای پیشرفت خودمان بسازیم؛ آباء و اجداد ما به این موارد اعتقاد راسخ داشتند.