به گزارش یازاکو-با پیروزی انقلاب در بهمن ۱۳۵۷، دستگاه دیپلماسی ایران همانند دیگر بخش‌های حکومت پهلوی دستخوش تغییرات اساسی شد. سفرای ایران که منصوب دربار و دولت شاه بودند، در برابر یک انتخاب دشوار قرار گرفتند: بازگشت به کشور و پذیرش نظام جدید، یا ماندن در خارج و آغاز زندگی تازه.
دو سرنوشت متفاوت
بخش زیادی از سفرای دوران پهلوی به دلیل وابستگی شدید به ساختار سلطنتی، به ایران بازنگشتند و یا از سوی دولت موقت کنار گذاشته شدند. آن‌ها غالباً در اروپا و آمریکا ماندند و بعضی حتی به اپوزیسیون پیوستند. در مقابل، تعداد محدودی نیز به کشور بازگشتند، اما معمولاً یا بازنشسته شدند و یا از عرصه سیاست و مدیریت حذف گردیدند.
نمونه‌هایی از سفرای پهلوی
• فریدون هویدا، سفیر ایران در سازمان ملل و برادر امیرعباس هویدا، پس از انقلاب در آمریکا ماند، کارمند سازمان ملل شد و به فعالیت‌های دانشگاهی و نویسندگی پرداخت.
اردشیر زاهدی، سفیر ایران در آمریکا و داماد محمدرضا شاه، در اروپا و آمریکا ماند.
• شاپور بهرامی، سفیر ایران در فرانسه که در دوران شاپور بختیار سفیر ایران در پاریس شده بود بعد از انقلاب در فرانسه ماند و همچنان با بیش از صد سال عمر در فرانسه زندگی میکند.
میرصادق صدریه:
وی آخرین سفیر دولت شاهنشاهی ایران در آلمان بود.پس از نقلاب به پاریس رفت و به عنوان مشاور امور خارجی به تیم شاپور بختیار پیوست.
فریدون زند فرد: وی سفیر ایران در عراق بود وبعد از انقلاب به ایران بازگشت و به روایتی تنها سفیر بازمانده از رژیم شاهنشاهی بود که نظام نوپای جمهوری اسلامی نیز از دانش و تجربیاتش در مشاغل مختلف بهره گرفت و پس از انقلاب نیز در وزارت امور خارجه به خدمت خود ادامه داد.
بازسازی کامل دستگاه دیپلماسی
از سال ۱۳۵۸ به بعد، وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی با نیروهای جدید بازسازی شد و عملاً چهره‌های وابسته به پهلوی از این ساختار کنار رفتند. آغاز جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۵۹ نیز سبب شد تا سیاست خارجی ایران رنگ و بویی کاملاً انقلابی به خود بگیرد.