این آرزو و رویاها که در قالب شعار خود را به معرض نمایش می گذارند به نظر می رسد در بسیاری از موارد با شعور جمعی تداخل دارد و یا از عدم آگاهی و تسلط بر وظایف و اختیارات شورای شهر ناشی می شود.
گرچه تمامی کاندیدهای شورای شهر با آرمانی پا به عرصه می گذارند و برای خود شعارها دارند، در چهارسال دوره حضور در این کرسی تعداد محدودی از این شعارها به چند قدمی تحقق نزدیک می شوند اما برخی از شعارها خارج از اختیارات و وظایف شورای شهر است که تنها سطح انتظارات مردمی را بالا برده و امید واهی به آنها تزریق می کند که همین امید واهی با مواجه شدن با واقعیت تبدیل به خشم و دلسردی می شود.
وعده مسکن برای جوانان یکی از وعده هایی است که توسط کاندیداهای مختلف شورای شهر و در شهرهای مختلف مطرح شده شده است.
وعده ای که همچنان مورد توجه کاندیدا بوده و این بار برخی از کاندیداهای شورای شهر تبریز آن را به جوانان نوید می دهند.
وعده مسکن، خارج از اختیارات شورای شهر است
وعده مسکن را سال ۹۵ یکی از کاندیداهای شورای شهر قزوین آن را جزو شعارهای انتخاباتی خود مطرح کرده بود و با بررسی اجمالی نسبت به سرنوشت این شعار می توان به خوبی مشاهده کرد که این شعار طی چهار سال حضور این عضو در شورای شهر اقدامی برای آن انجام نشده است چرا که در حدود اختیارات شورای شهر نیست.
این عضو شورای شهر قزوین که بخت با وی یار بوده و توانسته به معاونت استانداری قزوین خود را برساند، وعده اش را که در قواره قامت ریاست دولت بود، جزو وظایف و دستورالعمل های دولت پیگیری کرد.
در آستانه انتخابات ضروریست نه تنها شهروندان بلکه کاندیداهای شورای شهر که عزم خود را برای خدمت به شهر و شهروندان جزم کرده اند مطالعه ای بر قوانین شورای شهر و چهارچوب اختیارات و وظایف آنها داشته باشند.
شهروندان با آگاهی نسبت به این قوانین در همان نگاه اول کاندیدای متخصص از غیر متخصص را تشخیص داده و افسار شهر را دست افراد غیر کارشناس نمی دهند و کاندیداهای شورا نیز با آگاهی بیشتر قدم در این عرصه می گذارند.
شعارهایی که بدون نکته سنجی تنها برای هیجانی کردن جو انتخاباتی، جلب مشارکت و آرا به نفع خود از سوی کاندیداهای شورا سر داده می شود سرنوشتی جز سرنوشت مشابه انتخابات ریاست جمهوری ندارد که اعتماد مردمی را نسبت به افراد و شعارهای خارج از حدود اختیارات آنها سلب می کند.
گرچه تجربه طی سال های اخیر نشان داده است که انتخابات شورای شهرها نه بر اساس تخصص گرایی که به صورت قومی و طایفه ای پیش رفته است و هر فردی که طایفه بیشتری را به عنوان سرمایه انسانی داشته باشد، پیروز میدان انتخابات است.
