به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یاز اکو به نقل از آپا، به نظر می‌رسد که با نزدیک شدن به انتخابات مجلس دولت پاشینیان برای خنثی کردن چهره‌های جدید و بالقوه خطرناک اپوزیسیون وارد عمل شده است. اما چرا دقیقاً در این زمان؟
زیرا باقرات گالستانیان با اینکه یکی از مقامات بلندپایه کلیساست، از سال ۲۰۲۴ وارد صحنه سیاسی ارمنستان شده و اقدام به برگزاری تظاهرات ضد دولتی کرده است. با توجه به میزان تمایل جامعه ارمنستان به دین و رویکردهای انتقام‌جویانه، و نیز با در نظر گرفتن اینکه کلیسا یکی از نیروهای اصلی مخالف حکومت فعلی است، تبدیل شدن گالستانیان به رهبر محافظه‌کار و ملی‌گرا، اتفاقی چندان غیرمنتظره نیست.
از این منظر هدف قرار دادن گالستانیان از سوی دولت پاشینیان نیز غیرمنطقی به نظر نمی‌رسد. در شرایطی که نارضایتی داخلی در ارمنستان تشدید شده، محبوبیت حزب حاکم کاهش یافته و اپوزیسیون تقریباً اعتبار خود را از دست داده است، ظهور و سپس حذف یک کشیش فعال، آن هم در فاصله‌ای کمتر از یک سال تا انتخابات پارلمانی، نمی‌تواند اتفاقی باشد. به همین دلیل اتهام تلاش برای کودتا علیه گالستانیان را می‌توان نه‌تنها به عنوان یک روند حقوقی، بلکه به عنوان اقدامی پیشگیرانه با انگیزه‌های سیاسی نیز ارزیابی کرد؛ یعنی باید او را تا پیش از انتخابات خنثی کرد.
با این حال، بازداشت باقرات گالستانیان می‌تواند آغازی برای پایان نیز باشد و ممکن است روندها را وارد مرحله‌ای جدید کند. چرا که این اقدام می‌تواند نشانه‌ای از نارضایتی عمیق‌تر باشد. همچنین در درون کلیسا نیز ممکن است شکاف‌ها بیشتر شده، برخی کشیشان و رهبران مذهبی به گفتمان سیاسی وارد شوند. از سوی دیگر در صورت شدت یافتن اعتراضات، بعید نیست که دولت به مکانیسم‌های سرکوب شدیدتر متوسل شود؛ چیزی که برای خود پاشینیان هم می‌تواند خطرات جدیدی ایجاد کند.
چرا که با استناد به تجربیات تاریخی می‌توان گفت که ورود کلیسا به عرصه سیاست، یکی از عوامل اصلی تضعیف نهادهای دولتی در ارمنستان بوده است. کلیسا در این کشور نه با فعالیت‌های دینی، بلکه با سیاست، آن هم سیاستی با گرایش انتقام‌جویانه درگیر بوده است. بنابراین پشت فعالیت‌های سیاسی گالستانیان تنها نارضایتی مدنی نیست، بلکه روند مداخله تاریخی کلیسا نیز قرار دارد. کلیسای حواری ارمنستان سال‌هاست که به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم بر فرآیندهای سیاسی تأثیر می‌گذارد؛ گاهی مردم را رادیکالیزه می‌کند، به ابزاری برای فشار علیه دولت تبدیل می‌شود، و گاهی نیز نقش اهرم فشار برای خود حکومت را ایفا می‌کند.
از این دیدگاه حضور گالستانیان در میدان سیاست تحت عنوان «مبارزه برای مردم» در واقع تلاشی از سوی نهاد دینی برای جایگزینی دولت است. این امر نه با دموکراسی سازگار است و نه با الگوی جامعه‌ای در حال توسعه. زمانی که این مرز شکسته شود، نه توسعه‌ای شکل می‌گیرد و نه ثباتی حاصل می‌شود. همان‌گونه که ارمنستان سال‌هاست این مسئله را درک نکرده و اکنون در بن‌بست و هرج‌ومرج گرفتار شده است.
از همین رو اقدام پاشینیان علیه گالستانیان، گرچه دارای انگیزه‌های سیاسی است، اما در عین حال گامی ضروری برای محدود کردن تلاش‌های کلیسا جهت مداخله در حکومت به شمار می‌آید.