برگزاری همایش بین‌المللی فرصت‌های سرمایه‌گذاری تبریز و نقش راهبردی این رویداد در تسریع و تسهیل سیاست‌های دولت و جریان‌سازی هدفمند برای تعاملات بین‌المللی کلان‌شهرهای ایران را پررنگ‌تر می‌کند.
امروزه بازیگران روابط بین‌الملل چندگانه و متنوع شده و اهمیت نقش‌آفرینی کلان‌شهرهای ایران در ارتباطات بین ملت‌ها بیش از پیش محسوس است. کلان‌شهرهای ایران همانند دیگر کلان‌شهرهای جهان در حال تلاش به منظور بهره‌گیری از فرصت‌های جهانی‌شدن هستند فرصتی که در صورت نبود برنامه‌ریزی استراتژیک به مثابه جا ماندن از قطار پیشرفت است.
حضور علیرضا زاکانی، شهردار تهران در اجلاس “راه ابریشم” در کشور چین و یعقوب هوشیار، شهردار تبریز در ترکیه برای پیشبرد برنامه‌های همایش بین‌المللی فرصت‌های سرمایه‌گذاری تبریز نشان از فعال شدن دیپلماسی شهری ایران در ابعاد منطقه‌ای و جهانی است.
دیدار شهردار تبریز با رئیس نمایندگی بازرگانی سفارت روسیه در ایران، سفیر ترکمنستان در ایران، سفیر تاجیکستان در ایران، سفیر هند در ایران، وزیرمختار و رایزن تجاری سفارت چین در ایران مدیرکل شرق اروپا و مدیترانه وزارت امور خارجه، سفیر جمهوری اسلامی ایران در گینه کوناکری، سفیر ایران در اندونزی، سفیر جمهوری اسلامی ایران در ترکیه، سفیر آفریقای جنوبی در ایران، سفیر جمهوری کرواسی در ایران گام موثری در جذب و حضور سرمایه‌گذاران و مشارکت آنها در پروژه‌های سرمایه‌گذاری شهر تبریز به شمار می‌رود.
یکی از مباحث اساسی در توسعه شهرها و ایجاد زیرساخت‌های آن، حضور فعال بخش خصوصی برای مشارکت و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های مدیریت شهری است. ضرورت گذر شهرداری‌ها از ساختار سنتی همگام با رفع خلاءهای قانونی در حوزه سرمایه‌گذاری شهری اجتناب ناپذیر بوده و لزوم اتخاذ شیوه‌های مناسب، کارآمد و عملگرا برای جلب نظر سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی در اولویت است.
همچنین ورود حجم مناسب سرمایه به کشور، کاهش تورم، افزایش کـــــارآیی اقتصادی، انتقال دانش، ایجاد مشاغل جدید با ورود ســرمایه‌های جدید و افزایش اشتغال را می‌توان از دستاورد های مهم توسعه دیپلماسی شهری دانست.
افزایش سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، کیفیت نهادها در کشورهای میزبان را به صورت مثبت و منفی تحت تأثیر قرار می‌دهد. شواهد رو به رشد نشان می‌دهد که تمایل کشورها به جهانی شدن روی کیفیت نهادی تأثیر دارد.
ورود سرمایه به کشور، دولت را به تعامل با سایر بازیگران اقتصادی در سطح ملی و فراملی وادار می‌کند. کشورهای در حال توسعه مانند ایران مبه طور معمول برای سرعت بخشیدن به فرآیند توسعه، بر راهبردهای توسعه بخشی تاکید دارند. در چنین شرایطی وجود محرک‌های بیرونی مانند معاهده‌های بین‌المللی و حضور شرکت‌های خارجی صادرات محور، برای تأمین واکنش‌هایی که منجر به توسعه پیوندها و تحولی مثبت در روابط عقب‌مانده می‌شود، مانند کاتالیزور عمل می‌کند.
بدین معنی که مجرایی برای ورود دانش و فناوری به کشور میزبان بوده و به دلیل ارتباط متقابل بین نهادها، می‌توانند حرکت به سوی وضعیتی جدید مبتنی برسطح آموزش و مهارت را ایجاد کند که به افزایش کیفیت، بهره‌وری، بهبود زیرساخت‌های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی منجر شود.
