به گزارش پایگاه خبری یازاکو به نقل از خبرگزاری فارس، «این کارخا‌نه‌ها زندگی ما را ویران کرده‌اند و هیچ نفعی هم برای ساکنان ندارند مگر اینها برای چند نفر ایجاد کار می‌کنند؟» این را عباس یکی از ساکنان روستای گردشگرپذیر خِمِس می‌گوید.
خِمِس یکی از چندین روستای خلخال است که مدتهای مدیدی است درگیر کارخانه ماسهشویی شده است و طبیعت بکرش دستخوش آلودگی‌های صوتی و گرد و غبار گردیده تا جایی که مردم این منطقه خواهان «نجات این روستای باستانی با قدمتی ۲۰۰۰ ساله شده اند» و این در حالی است که علی نباتی رئیس سابق دادگستری خلخال نیز گفته است «راه‌اندازی کارگاه‌های شن و ماسه به بهانه ایجاد اشتغال برای چند نفر محدود به قیمت سنگین از بین رفتن طبیعت، آلودگی رودخانه‌ها و محیط زیست این شهرستان تمام شده است.» و البته پاسخ یکی از کارخانه‌داران هم به این موضوع این است که «برای مرمت جاده‌های روستا شن و ماسه مورد نیاز آسفالت را می‌دهیم.»
در دهه ۷۰ یک یا دو کارخانه ماسهشویی در این منطقه مشغول به کار بودند که برای نیاز شهرستان کفایت می‌کرد اما طی ۵ سال اخیر این کارخانه ها رشد قارچ‌گونه ای گرفت و به ۲۰ مورد رسید که ۱۲ مورد آن در حال حاضر فعال است تا جایی که طبق گفته فرماندار خلخال «روزانه ۶۰۰ کامیون این ماسه ها را از استان خارج می‌سازند»؛ این ماسه ها بدون داشتن حق آبه از آب روخانه‌ای که حق کشاورزان است شسته و آماده خروج می‌شود.
گفته می‌شود بسیاری از استانها از جمله گیلان، فعالیت کارخانه‌های ماسهشویی را ممنوع کرده اند در حالیکه اسالم گیلان و خلخال اردبیل هم‌مرز هستند در اسالم ممنوع و در خلخال این فعالیت همچنان ادامه دارد و ماسه مصرفی گیلان نیز از طریق همین کارخانه‌های ماسهشویی روستاهای خلخال انجام می‌شود.
