یازاکو، رضا منصوری _ ما ترک ها، یک بازی سنتی داریم بنام آرادا قالدی. این بازی مبتنی بر یک نوع نفی است. کسی که وسط (آرادا) بازی می کند، نیازمند اقدام خاصی نیست. فقط باید در برابر نیروهای وارده از دو طرف (توپی که از هر دو طرف به سمت او پرتاب می شود) به نحو احسن جا_خالی دهد تا توپ به او بر نخورد. تنها یک امکان هنرنمایی مختصر برایش باقی است که عبارت است از گرفتن توپ که البته جسارت زیادی می طلبند و کار هر ترسویی نیست.
روحانی، بنظرم یک وسط_چی بود – البته خیلی ها از این خصیصه برخوردارند اما بحث من سر اوست و حذف آسانش از عرصه سیاست رسمی کشور- در واقع طنز ماجرا این است که ریاست جمهوری او مرهون همان سیاست حذفی است که بعدها خودش قربانی آن شد.
او وسط بازی می کرد، جایی بین جامعه مدنی و قدرت مرکزی. می دانست که برای تحقق وعده ها امکانی وجود ندارد، اما میل به قدرت او را وسط کشانده بود. روش او بازی بود. جا خالی دادن به مطالبات هر دو طرف! یعنی عملا تلاش برای نفی هر دو طرف. اما یک چیز را نمی دانست، آخر این بازی برای کسانی که جرات توپ گرفتن ندارند فقط حذف است آن هم دقیقا راس ساعت اتمام بازی! او حذف شد، صدایی هم از جایی بلند نشد، چون هر دو طرف مهم را قبلاً خودش بارها نفی کرده بود.
