به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یاز اکو به نقل از دیلی صباح، در آن شب مهم، هر دو کشور تلاشی را برای سرنوشت خود انجام دادند و رهبران وعده دادند که به بدبختی ها پایان دهند و فرصت ها را برای دستاوردها باز کنند. اما متأسفانه، به نظر می‌رسد که هفت و نیم دهه بعد، آسیای جنوبی به دلیل عدم حل و فصل مسائل سیاسی ناهنجار به جا مانده از قدرت‌های استعماری، به منطقه‌ای کمتر از زمان استقلال تبدیل شده است.
بر اساس ارقام موجود از اتاق بازرگانی و صنعت هند ، بیش از ۷۰ درصد معاملات تجاری پاکستان در سال‌های ۱۹۴۸-۱۹۴۹ با هند بوده و ۶۳ درصد از صادرات هند به مقصد پاکستان بوده است. اما ارقام جمع آوری شده در سال ۲۰۱۸ نشان می دهد که تجارت به کمتر از ۱ درصد رسیده است.
پس از اینکه هند وضعیت ویژه ایالت مورد مناقشه جامو و کشمیر را لغو کرد و آن را به دو منطقه تحت مدیریت مرکزی در ۵ اوت ۲۰۱۹ تقسیم کرد، تجارت به طور کامل متوقف شد.
حتی قبل از سال ۲۰۱۹، تجارت بین دو کشور روند نزولی شدیدی داشته است و تجارت هند با پاکستان در سال مالی ۱۲-۲۰۱۰ به ۰٫۳۴ درصد از ۰٫۴۸ درصد گزارش شده، در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ کاهش یافته است.
سازمان‌های تجاری می‌گویند تجارت غیررسمی که کالاها را از طریق کشورهای ثالث هدایت می‌کند در حال رونق است و تخمین زده می‌شود که این تجارت بیش از ۳ میلیارد دلار باشد.
نیروپاما رائو، وزیر خارجه سابق هند، با اعتراف به اینکه مسئله حل نشده کشمیر و میراث تقسیم هسته تلخی بین هند و پاکستان را مشخص کرده است، گفت : ارتباط مردم به مردم اولین قربانی تحولات سیاسی یا بیگانگی بین همسایگان نزدیک شده است.
شاید هیچ‌کدام از طرفین به آنچه که بهترین راه‌حل می‌داند دست پیدا نکند.
SAARC بی اثر است
در سال ۱۹۸۵ به ابتکار بنگلادش، کشورهای آسیای جنوبی گرد هم آمدند تا انجمن همکاری های منطقه ای جنوب آسیا (SAARC) را ایجاد کنند تا راه هایی برای ارتقای تجارت، اتصال و همکاری بین هفت عضو آن – بنگلادش، بوتان، هند، مالدیو، نپال، پاکستان و سریلانکا پیدا کنند.
دفتر مرکزی آن در کاتماندو پایتخت نپال واقع شده است. افغانستان بعداً به این گروه پیوست.
اما به دلیل اختلافات حاد بین هند و پاکستان، دو عضو اصلی آن، این انجمن عملا موفق نبوده است.
از تجارت درون منطقه ای بین هشت کشور آسیای جنوبی تنها ۵ درصد باقی مانده است و آن را به یکی از منزوی ترین مناطق در جهان تبدیل کرده است.
در مقابل، گروه ۱۰ عضوی همسایه انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه آن) ۲۵ درصد از تجارت درون منطقه ای را به خود اختصاص داده است.
حتی در کشورهای جنوب صحرای آفریقا، تجارت درون منطقه ای طی سال ها بهبود یافته و به ۲۲ درصد رسیده است.
کمیته سیاست توسعه حمل و نقل ملی هند در گزارشی اعلام کرد : چنین سطح پایینی از یکپارچگی ریشه در فقدان زیرساخت‌های مدیریت مرزی با کیفیت دارد که منجر به هزینه‌های لجستیکی بالای ۱۳ تا ۱۴ درصد تولید ناخالص داخلی می‌شود.
در چند سال گذشته، هند در حال ترویج گروه‌بندی زیرمنطقه‌ای شامل بنگلادش، بوتان، هند و نپال و خلیج بنگال برای همکاری‌های فنی و اقتصادی چندبخشی است – که شامل نپال، بوتان، میانمار، بنگلادش، تایلند، و سریلانکا جایگزین SAARC شوند.
نارندرا مودی، نخست وزیر هند در سال ۲۰۱۴ در حالی که برای اولین بار مسئولیت خود را بر عهده گرفت، از تمام هشت رهبر کشورهای سارک از جمله نواز شریف، نخست وزیر وقت پاکستان دعوت کرد تا در مراسم سوگند او در پیشروی راشتراپاتی باوان، املاک ریاست جمهوری هند شرکت کنند.
نوزدهمین اجلاس سارک که قرار بود در سال ۲۰۱۶ در اسلام آباد برگزار شود، پس از خروج هند از این رویداد، برای مدت نامعلومی به تعویق افتاد.
دهلی نو تروریسم فرامرزی را دلیل خروج از اجلاس پس از حمله چهار ستیزه جو به پایگاه ارتش در شهر مرزی کشمیری در شهر مرزی اوری و کشته شدن ۱۸ سرباز عنوان کرد.
هند همچنین از تلاش های پاکستان برای وارد کردن چین و کشورهای آسیای مرکزی به گروه سارک ناراحت است.
این کشور معتقد است که پاکستان با این اقدام سعی در مقابله با نفوذ هند در منطقه دارد.
چین به همراه آمریکا، اتحادیه اروپا، ژاپن، استرالیا، ایران و کره جنوبی یکی از کشورهای ناظر سارک است.
در هجدهمین اجلاس سران در کاتماندو در سال ۲۰۱۴، نپال میزبان تلاش کرد تا کشورها را متقاعد کند که به پکن اجازه دهند تا به عضویت کامل این گروه درآید.
مشاهد حسین سید، سیاستمدار پاکستانی، روزنامه نگار، گفت : چین از قبل در جنوب آسیا یک بازیگر بوده است. وی کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) را که از کشمیر تحت مدیریت پاکستان می گذرد، به عنوان مسیر اقتصادی کلیدی که آسیای جنوبی را به آسیای مرکزی متصل می کند، توصیف کرد.
تجارت متقابل LoC وجود ندارد
در سال ۲۰۰۵، هند و پاکستان توافق کردند که خط کنترل به شدت نظامی شده (LoC) را که جامو و کشمیر را برای خدمات اتوبوسرانی تقسیم می‌کند باز گشایی کنند و بعدها در سال ۲۰۰۸ تجارت بین منطقه تقسیم شده را آغاز کردند.
این یکی از بزرگترین اقدامات اعتمادسازی بود که در نهایت به راه حلی برای مسئله جامو و کشمیر منجر می شود.
اما در سال ۲۰۱۹، دولت هند تجارت متقابل LoC را که با استفاده از سیستم پایاپای انجام می‌شد، به حالت تعلیق درآورد زیرا هر دو کشور به توافق نرسیدند که چه ارزی باید برای تجارت کالاها استفاده شود.
اما با این حال، حجم تجمعی ۱٫۲ میلیارد دلار را به دست آورده بود که با توجه به ماهیت اقتصاد منطقه، مقدار قابل توجهی است.
این تجارت حدود ۱۷۰۰۰۰ روز کاری یا ۱۲ میلیون دلار برای کارگران و حمل و نقل حدود ۸۸ میلیون دلار ایجاد کرد.
بنابراین، تجارت بین LoC به ایجاد یک وابستگی اقتصادی قوی بین همسایه‌های ناآرام سیاسی هند و پاکستان کمک کرد.
آفاق حسین، مدیر و یکی از اعضای موسس دفتر تحقیقات صنعت و مبانی اقتصادی، یک موسسه تحقیقاتی سیاست مستقر در دهلی نو، گفت: این تجارت به ایجاد یک حوزه صلح و اتصال خانواده های تقسیم شده جامو و کشمیر از طریق اقتصادی کمک کرده است.
وی گفت: «هنگامی که دولت‌های هند و پاکستان تصمیم می‌گیرند این تجارت را دوباره آغاز کنند، باید نگرانی‌های امنیتی و سیاستی را که در دهه گذشته مطرح شده‌اند، در نظر داشته باشند.»
جدای از مناقشه کشمیر، تقسیم و آزادی هند و پاکستان بهای سنگینی را به همراه داشت. زمانی که خشونت ها در حدود سال ۱۹۵۰ از بین رفت، حدود ۳٫۴ میلیون نفر در بدترین درگیری های جمعی مفقود یا کشته شدند. علاوه بر این، هر دو کشور بلافاصله در کشمیر وارد جنگ شدند. در سال ۱۹۴۸، نماد آزادی هند، مهنداس کارامچاند گاندی، معروف به مهاتما گاندی، توسط یک ملی‌گرای هندو ترور شد.
در ۷۵ سال پس از استقلال آنها، روابط بین هند و پاکستان همچنان در حال تنش بوده و به چهار جنگ و حملات مداوم برون مرزی تبدیل شده است.
برای بسیاری در هند، پاکستان و بنگلادش، رویدادهای رخ داده در سال ۱۹۴۷ نیز با تلفات و خاطرات روزهای خونین همراه است.
از آنجایی که هم اکنون هند و پاکستان رهبرانی دارند که پس از سال ۱۹۴۷ متولد شده اند، نیاز است که آنها از گذشته درس بگیرند، مسیر جدیدی را ترسیم کنند و راه حل های مردم محور را برای حل اختلافات بیابند، و تعهدی را که رهبران انجام داده اند را جبران کنند.
