یازاکو، ندا حیدری_ در زنجان، همه چیز هست؛ زمین‌های مستعد، نیروی کار آماده، بازار منطقه‌ای، حتی برنامه‌های توسعه‌ای روی کاغذ. اما آن‌چه نیست، حضور پررنگ و پایدار سرمایه‌گذاران بخش خصوصی است. طبق آخرین آمار، میزان جذب سرمایه در سال ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ به شکل نگران‌کننده‌ای پایین‌تر از میانگین کشوری بوده است. این یعنی یک زنگ خطر بلند برای مدیران اقتصادی استان.
کارشناسان اقتصادی مدت‌هاست هشدار داده‌اند: بدون بخش خصوصی، رشد اقتصادی زنجان توهمی بیش نیست. اما مسئولان همچنان با نگاه دستوری و امنیتی به سرمایه‌گذار می‌نگرند؛ گویی سرمایه‌دار آمده که لطفی کند، نه اینکه پتانسیلی را فعال کند.
دکتر عارفی، اقتصاددان منتقد سیاست‌های اقتصادی استان، صراحتاً می‌گوید: «سرمایه‌گذار دنبال میز خوش‌آمدگویی نیست؛ دنبال سیستم سالم، تضمین مالکیت، مجوز بدون باج و حمایت واقعی است. اما در زنجان، ورود سرمایه‌گذار بیشتر شبیه به عبور از میدان مین است تا مشارکت در توسعه.»
وی ادامه می‌دهد: «وقتی سرمایه‌گذاری که ۵۰ میلیارد تومان آورده دارد، باید ماه‌ها دنبال مجوز، زمین، برق و آب بدود، طبیعی است که سر از استان‌های دیگر یا کشورهای همسایه دربیاورد.»
فهرست
از «حمایت» فقط تیترش مانده!
ادارات استانی مرتب وعده می‌دهند: کاهش بروکراسی، تسهیل فرآیندها، حمایت مالی، معافیت مالیاتی… اما در عمل چه چیزی نصیب سرمایه‌گذار می‌شود؟ ده‌ها امضای پراکنده، نامه‌های بی‌جواب، استعلام‌های بی‌پایان و یک سردرگمی مطلق.
حتی سامانه‌ای که برای پنجره واحد طراحی شده، خودش یک درِ بسته جدید است. مشوق‌ها هم یا اجرا نمی‌شوند، یا آن‌قدر مبهمند که کسی جرات استفاده ازشان را ندارد.
سرمایه‌گذار چرا باید بماند؟
با این شرایط، چرا یک سرمایه‌گذار عاقل باید وقت و پولش را در زنجان خرج کند؟ در اصفهان یا کرمان، زیرساخت هست، تسهیلات واقعی هست، سیستم بانکی همراه است و مهم‌تر از همه، فضای پیش‌بینی‌پذیر و حرفه‌ای وجود دارد.
زنجان اما هنوز درگیر تصمیم‌گیری‌های فرسایشی است. پروژه‌ها ماه‌ها در پیچ‌و‌خم جلسات بی‌نتیجه خاک می‌خورند. بدتر اینکه نه رسانه‌ها صدای بخش خصوصی را منعکس می‌کنند، نه مسئولان نقد را تاب می‌آورند.
نسخه نجات چیست؟
یا سیستم اقتصادی استان باید پوست بیندازد و با زبان بازار و منطق بخش خصوصی آشنا شود،
یا باید بپذیریم زنجان تا دهه‌ها صرفاً استان «ظرفیت‌ها» باقی خواهد ماند، نه استان «تحقق‌ها».
بدون اراده برای تغییر جدی در نگرش و عمل، هر حمایتی صرفاً یک پوستر دیگر است برای نمایشگاه‌ها. سرمایه‌گذار نه با عکس یادگاری می‌ماند، نه با وعده و شعار. او فقط آنجاست که منطق، امنیت و احترام واقعی ببیند.
