یازاکو، جعفر ساعی نیا_ قهرمانی تراکتور در لیگ، نه فقط افتخاری برای تبریز، بلکه نمادی از توان و شایستگی فوتبال آذربایجان است. اما این افتخار باید آغازی باشد برای بازنگری در سیاست‌های ورزشی کشور. چرا باید تهران، اصفهان و چند شهر خاص همواره بیشترین سهم از تیم‌های لیگ برتر را داشته باشند، در حالی که آذربایجان با مردمی عاشق فوتبال و استعدادهای ناب، فقط با یک تیم در لیگ نمایندگی می‌شود؟
فوتبال آذربایجان در طول دهه‌ها، ستاره‌های بزرگی به فوتبال ملی معرفی کرده است؛ از علی دایی و کریم باقری و سیروس دین‌محمدی گرفته تا رسول خطیبی و ده‌ها استعداد درخشان دیگر که در رده‌های مختلف ملی و باشگاهی درخشیده‌اند. این منطقه همیشه پشتوانه‌ای برای فوتبال ایران بوده، اما متأسفانه زیرساخت‌ها، حمایت‌ها و توجهات متوازن با این ظرفیت انسانی رشد نکرده است.
تبریز به‌عنوان یکی از قطب‌های سنتی فوتبال ایران، شایسته آن است که بیش از یک نماینده در لیگ برتر داشته باشد. تیم‌های ریشه‌دار و باسابقه‌ای مانند ماشین‌سازی و گسترش فولاد باید دوباره جان بگیرند و به سطح اول فوتبال ایران بازگردند. این تیم‌ها نه‌تنها بخشی از حافظه فوتبالی شهر هستند، بلکه می‌توانند با جذب جوانان مستعد، زمینه‌ساز توسعه و پویایی بیشتر فوتبال در منطقه باشند.
از سوی دیگر، باشگاه مس سونگون ورزقان که در فوتسال، ایران و آسیا را فتح کرده، با تیم فوتبال خود ظرفیت و تجربه لازم برای ورود جدی به لیگ اول کشور را دارد. این باشگاه اگر با برنامه‌ریزی و حمایت اصولی همراه شود، می‌تواند تبدیل به یکی از مدعیان جدید فوتبال کشور شود و توازنی تازه در جغرافیای ورزشی ایران ایجاد کند.
در اورمیه، تیم دوخسان با پشتوانه‌ای از علاقه‌مندان پرشور و استعدادهای بومی، شایستگی حضور در لیگ برتر را دارد. این تیم با اندکی حمایت از سوی نهادهای ورزشی و اقتصادی می‌تواند نه‌تنها نماینده آذربایجان غربی، بلکه سفیر یک فرهنگ فوتبالی پرشور در سطح ملی باشد.
شهرهای زنجان و اردبیل نیز پتانسیل‌هایی دارند که سال‌هاست در سایه مانده‌اند. هر دوی این استان‌ها از نظر نیروی انسانی، استعدادهای ورزشی و علاقه اجتماعی به فوتبال، ظرفیت شکل‌گیری تیم‌هایی ریشه‌دار و پایدار را دارند. با یک نگاه استراتژیک و حمایت‌های مسئولان استانی و بخش خصوصی، این شهرها هم می‌توانند در آینده‌ای نزدیک در لیگ برتر حضوری پررنگ داشته باشند.
قهرمانی تراکتور فرصتی‌ست برای باز کردن چشم‌ها و برداشتن موانع ذهنی. فوتبال ایران نیاز به تنوع جغرافیایی دارد، نیاز به گسترش عادلانه فرصت‌ها. حالا وقت آن رسیده که عدالت فوتبالی برقرار شود و آذربایجان جایگاه واقعی خود را در سطح اول فوتبال کشور بازپس گیرد؛ نه با یک تیم، بلکه با چندین نماینده شایسته، با ساختاری پویا، و با حمایت‌هایی که شایسته مردم این خطه است.
