به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از دیلی صباح ائتلاف مردمی به رهبری رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه در انتخابات پارلمانی ۱۴ می پیروز شد. این ائتلاف با ۳۲۳ نماینده اکثریت پارلمان ۶۰۰ کرسی را به دست آورد، در حالی که ائتلاف ملت به رهبری کمال قلیچداراوغلو با ۲۱۸ نماینده باقی ماند.
اردوغان در رقابت های انتخابات ریاست جمهوری ۴۹٫۵ درصد آرا را به دست آورد و قلیچداراوغلو ۴۴٫۸ درصد آرا و سینان اوغان، نامزد سوم، ۵٫۱۳ درصد آرا را به دست آوردند. از آنجایی که هیچ نامزدی از آستانه ۵۰ درصد فراتر نرفت، دور دوم انتخابات یکشنبه هفته پیش رو برگزار می شود.
انتظار می‌رود اردوغان که با کسب این میزان رای ، با ورود به بیست و یکمین سال حکومت خود، با اختلاف قابل توجهی در دور دوم پیروز شود و انتخاب مجدد خود را به عنوان رئیس جمهور تضمین کند.
اوغان دیگر نامزد ریاست جمهوری با ترغیب طرفدارانش به حمایت از اردوغان، احتمال پیروزی اردوغان را تقویت کرد.
گذشته از این با توجه به افزایش آرا در خارج از کشور، مشارکت بیشتر مردم در این انتخابات نیز پیش‌بینی می‌شود.
مشارکت بیشتر به نفع اردوغان است زیرا او از گروه های محروم که اکثریت را تشکیل می دهند حمایت می کند، در حالی که قلیچداراوغلو از اقلیت مرفه، ثروتمند و شهری رای می گیرد.
قلیچداراوغلو، نامزد مشترک اپوزیسیون، دوازدهمین شکست خود را مقابل اردوغان در دور اول متحمل شد. تنها مانور او قبل از دور دوم تغییر به سمت سیاست های جناح راست بود. با این حال، این یک حرکت تاکتیکی صرف نیست. او به حدی خود را به عنوان یک “چپ” معرفی کرده بود که با حزب دموکراتیک خلق ها (HDP)، جناح جدایی طلب پ.ک.ک، که توسط اتحادیه اروپا و ایالات متحده در فهرست سازمان های تروریستی قرار گرفته است، ائتلاف کرد.
اکنون، او لفاظی یک ملی گرا را به کار بسته است که دشمنی با بیگانگان را در دل دارد. او مدعی است که مصمم به اخراج پناهندگان مقیم این کشور است.
وی حتی این پیام را از طریق ویدیویی که در آن به شدت روی میز می کوبید، منتقل کرد. بدون توجه به رفاه کودکان، سالمندان و زنان، او قصد دارد اتوبوس ها را از غیرنظامیان فراری از جنگ سوریه و سازمان های تروریستی پر کند و آنها را به منطقه جنگی بازگرداند.
علاوه بر این، او سراسر کشور را با پوسترهایی پوشانده است که میلیون ها پناهنده را هدف قرار داده و آشکارا از گفتمان نفرت انگیزی حمایت می کند.
وی برای برانگیختن چنین احساساتی بی شرمانه دروغ می گوید و می پرسد: «انگار ۱۰ میلیون سوری کافی نیست، آیا باید ۱۰ تا ۲۰ میلیون دیگر بیایند؟»
این در حالی است که بر اساس سوابق نهادهای بین المللی و دولتی، ۳٫۵ میلیون سوری در ترکیه زندگی می کنند. حتی با احتساب ورودی های غیرقانونی نمی توان این رقم را به ۱۰ میلیون نفر رساند. وقتی به یاد بیاوریم که جمعیت سوریه قبل از جنگ تقریباً ۲۰ میلیون نفر بود، این موضوع حتی واضح تر می شود.
آیا این شیوه کارساز است؟
بنابراین، آیا این مسیر جدید، که به هر زبانی با فاشیسم هم مرز است، برای قلیچداراوغلو که قبل از انتخابات خود را «پدربزرگ دموکرات» می‌دانست، کارساز است؟
من اینطور فکر نمی کنم. در دور اول، او در مقایسه با اردوغان که شجاعانه اعلام کرد که ترکیه به مسئولیت‌های حقوقی بشردوستانه و بین‌المللی خود در قبال پناهندگان ادامه می‌دهد، حمایت نژادپرستان را تا حد ممکن جلب کرد.
علاوه بر این، اردوغان که در برابر موج پوپولیستی مقاومت کرد، حتی اوغان را که در درجه اول از رای دهندگان ضد پناهجو دریافت می کرد، متقاعد کرد که رویکردهای متمدنانه تری مانند ادغام و بازگشت داوطلبانه را در نظر بگیرد.
ممکن است برخی فکر کنند، “ما فکر می کردیم اردوغان یک رهبر اپوزیسیون جناح راست است، نه یک چپ.”
مطمئن باشید آنها تنها نیستند. لحظه ای وقت بگذارید و بشنوید که یک روزنامه نگار طرفدار قلیچدار اوغلو، که به اندازه آنها با ترکیه ناآشنا است، در مورد نتایج انتخابات چه می گوید:
“در حالی که یک دولت که به دلیل موضع ناسیونالیستی خود شناخته شده است، به دنبال راه حل های عمل گرایانه برای مسئله پناهندگان است، اپوزیسیون، که خود را دموکراتیک تر و با گرایش چپ نشان می دهد، اخراج پناهندگان را به عنوان یک دستور کار سیاسی در اولویت قرار می دهد.
این یعنی کتاب ناسازگاری دوباره در قلمرو سیاست در حال بررسی است.
به روشنفکرانی که برای درک پیچیدگی‌های سیاست ترکیه تلاش می‌کنند، توصیه می‌کنم از مشاهدات مکرر فیلسوف مشهور ترک، پروفسور ادریس کوچوکمر غافل نشوند:
“در ترکیه، چپ راست است و راست چپ است!”
