به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از دیلی صباح، حجم کل تجارت بین آسیا و اروپا در سال ۲۰۲۳ به ۱٫۸۵ تریلیون دلار (۵۹٫۵۴ تریلیون لیر) رسید. طبق محاسبات مؤسسات حمل و نقل و لجستیک بین المللی، ظرفیت سالانه حمل و نقل کانتینری بین دو قاره به تنهایی به ۱۶٫۶ میلیون TEU رسیده است و در حالی که کل حجم تجارت جهانی در سال ۲۰۱۸ ۷۸۴ میلیون TEU بود، این رقم در سال ۲۰۲۲ به ۸۶۶ میلیون TEU افزایش یافت. تجارت جهانی ۲۵ تریلیون دلاری کالا نشان دهنده ظرفیت حمل و نقل ۸۶۶ میلیون TEU است. اساساً حجم تجارت آسیا و اروپا سهم کمی از تجارت جهانی را به خود اختصاص می دهد.
از تجارت جهانی که در حال حاضر ۲۵ درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) را تشکیل می دهد، انتظار می رود تا سال ۲۰۵۰ به ۳۰ تا ۳۳ درصد برسد تا حجم آن به بین ۶۵ تا ۷۵ تریلیون دلار بسته به مسیر تجارت جهانی در ۲۵ سال آینده برسد.
این به معنای حمل و نقل کانتینری و لجستیک از ۱٫۸۷۵ میلیارد TEU تا ۲٫۱۶۵ میلیارد TEU است. مساله بسیار واضح است: با کریدورهای تجاری سنتی زمینی (بزرگراه و راه آهن)، دریایی و هوایی نمی توان چنین حجم عظیمی را مدیریت کرد.
نیاز به مسیرهای تجاری جدید
مهم نیست که تنش‌های ژئوپلیتیک جهانی و منطقه‌ای چقدر آرام می‌شود یا اثرات بحران جهانی آب و هوا کند می‌شود، نه کانال سوئز، نه کانال پاناما و نه هیچ مسیر تجاری سنتی نمی‌توانند چنین بار فزاینده‌ای را تحمل کنند. بنابراین، مسیرهای جدید باید در کنار کریدورهای تجاری و حمل و نقل قدیمی اضافه شود. به نظر می رسد “جنگهای کریدور” در این نقطه در حال افزایش است. تشدید رقابت بین مراکز قدرت که به دنبال کنترل بر کریدورهای تجاری هستند، تلاش‌ها برای ایجاد مسیرهای جدید از طریق کریدورهای بین قاره‌ای را در اولویت قرار می‌دهد که هر مرکز قدرت تلاش می‌کند بر آن تأکید کند.
با این حال، رشد پیش‌بینی‌شده در تجارت جهانی نشان‌دهنده حجم بسیار زیادی است که هیچ مرکز قدرتی نمی‌تواند آن را کنترل کند. آینده بر نیاز به مسیرهای جایگزین متنوع در داخل اتصالات دریایی به زمینی کریدورهای تجاری بین آسیا و اروپا اشاره دارد.
مقیاس مورد انتظار تجارت بین قاره ای نشان می دهد که همه کریدورهای جایگزین به راحتی سهمی از تجارت جهانی را به خود اختصاص خواهند داد. این روند، که قرار است پس از سال ۲۰۳۵ شتاب بگیرد، در دهه آینده انجام خواهد شد و نشان می دهد که رقابت، ممکن است گاهی اوقات شدید شود.
روی این اصل تا سال ۲۰۴۰-۲۰۵۰، ما شاهد یک چشم انداز تجارت جهانی متمرکز بر کریدور های جدید خواهیم بود که در آن همه سهم خود را می گیرند و از آن راضی هستند.
با این حال، تا زمانی که این حقیقت اساسی پذیرفته نشود، تشدید رقابت بین کریدورهای تجاری سنتی و نسل جدید طی ۱۰ سال آینده فشار بر خطوط گسل ژئوپلیتیکی را تشدید خواهد کرد. مراکز قدرت اقتصادی و سیاسی جهان احتمالا مانورهای خود را برای تسلط بر این کریدورهای تجاری با افزایش تنش در امتداد این خطوط گسل مدیریت خواهند کرد. ترکیه در هر کریدور از آسیای مرکزی و جنوب آسیا تا خاورمیانه، شمال آفریقا و بالکان از مزایا، فرصت‌ها و قابلیت‌های قابل توجهی برخوردار است.
تلاش‌های برخی کشورها برای حذف ترکیه از این معادله با شکست مواجه است، زیرا بعید است که بسیاری از کشورها به ظرفیت‌ها و قابلیت‌هایی که ترکیه در حال حاضر دارد دست یابند و به توسعه خود ادامه دهند. بنابراین، به نفع این کشورها است که به جای پرداختن به کارهای بیهوده، بر همکاری مبتنی بر «اصل برد-برد» تمرکز کنند.
