یاز اکو؛ افخم ابراهیمی – محمد درویش چهره سرشناس حوزه محیط زیست در تصریح چرایی شرایط فعلی زاینده رود گفت: مهمترین دلیل و علت شرایط فعلی زاینده رود عدم توجه به قوانین حاکم بر سرزمین اصفهان در حوضه آبریز زاینده رود است.
به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، وی افزود: عدم توجه به ظرفیت بارگذاری در حوضه آبریز زاینده رود موجب شده تا بدون توجه به این ظرفیت در طول چهل سال اخیر اراضی کشاورزی این استان از حدود ۷۰ هزار هکتار به ۵۰۰ هزار هکتار افزایش یابد.
علاوه بر این، ده ها واحد صنعتی جدید در حوضه آبریز اصفهان استقرار پیدا کردند که اغلب این واحدها واحدهای صنعتی به شدت آب بر آلاینده و انرژی بر بودند.
وی گفت: فکر کردیم می‌توانیم با انتقال آب از دیگر حوزه ها به خصوص کارون مشکل کمبود آب را حل کنیم اما باید بدانیم که تمام این موارد باعث شد تا اصفهان را با چالش‌های بزرگ و جدی زیست محیطی روبرو کنیم، همین امروز شاخص آلودگی هوای اصفهان از مرز ۲۰۰ عبور کرده است.
وی با انتقاد از رویکردی که در آن انتقال آب به هر قیمتی به حوضه آبریز اصفهان را دنبال می‌کند، گفت: هیچ کس متوجه ظرفیت زیستی حوضه آبریز زاینده‌رود نیست با چنین شرایط زیست محیطی روزهایی از سال اصفهان به عنوان آلوده ترین شهر ایران و حتی جهان تبدیل شده است و این به معنای آن است که فقط با آوردن آب مشکل زیست محیطی اصفهان حل نخواهد شد.
فروپاشی اصفهان از زمانی که اولین طرح انتقال آب در آن اجرا شد،عملاً آغاز شد
این فعال محیط زیست تاکید کرد: فروپاشی اصفهان از زمانی که اولین طرح انتقال آب در آن اجرا شد،عملاً استارت خورد.
وی ادامه داد: از سال ۱۳۳۲ به بهانه طرح انتقال آب کوهرنگ ۲ دولت پهلوی دوم، ذوب‌آهن را در اصفهان مستقر کرد. کارخانه ای که نباید در این منطقه احداث می شد.
محمد درویش گفت: اصفهان می توانست همچنان با تکیه بر جذابیت های تاریخ، فرهنگی و طبیعی منحصر به فرد خود، درآمدزایی کند بدون آنکه منابع آب و خاکش را آلوده کند.
وی تاکید کرد: در کوتاه مدت مسئولان استان باید تصمیم بگیرند تا تمام پروژه هایی که در طول ۵ سال آینده قرار است در اصفهان اتفاق بیفتد متوقف کنند، در حال حاضر مجوز احداث دو کارخانه سیمان در شرق اصفهان صادر شده است. دهها واحد فولاد و راه‌آهن و پتروشیمی جدید قرار است در اصفهان ایجاد شود.
محمد درویش با بیان اینکه کارخانه های فولاد و ذوب آهن در فکر گسترش محورهای عملیاتی خود هستند، گفت: با توجه به شرایط زیست محیطی اصفهان ضروری است تا دولت به سرعت و با قدرت دستور پایش یا تنفس در استان اصفهان را اعلام کند.
رئیس کمیته محیط زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو تصریح کرد: سوال اصلی این است که چرا و چه اراده و چه تفکری اجازه نداده است در طول ۴۰ سال اخیر حتی یک هتل پنج ستاره در اصفهان ساخته شود. بی شک این تفکر به مراتب خطرناک تر از تفکری است که به دنبال انتقال آب است.
محمد درویش گفت: تمام اراضی کشاورزی که بعد از سال ۱۳۸۰ به خصوص در بالادست زاینده‌رود ایجاد شده می بایست به ماهیت قبلی خود برگشته و فاقد حق آبه باشند.
وی گفت: به این ترتیب اصفهان می تواند به سمت تقویت زیرساخت ها در تولید انرژی های نوین و سرمایه گذاری در حوزه گردشگری طبیعی و تاریخی و تقویت توریسم سلامت حرکت کند.
هر استانی متناسب با توانمندی خودش خود را اداره کند
وی با بیان اینکه اصفهان تنها کلان شهر کشور است که شهرک سلامت دارد و این شهرک نه تنها در ایران، بلکه در خاورمیانه بی‌نظیر است و امکانات موجود در این شهرک می تواند سالیانه بیش از ۳ میلیارد دلار ارزآوری برای کشور داشته باشد، گفت: این مبلغ بیش از کل درآمد بخش کشاورزی، دام، طیور و شیلات کشور است و ایران می‌تواند از این طریق درآمدزایی کند.
وی پیشنهاد کرد: تمام چاههای غیر مجاز پلمپ شده و بر روی چاههای مجاز کنتور نصب شود و دولت بخشی ظرفیت چاه های مجاز را خریداری کند.
درویش افزود: با تغییر نگرش هاست که اصفهان می تواند به وضعیتی که استحقاق آن را دارد برسد انهم بدون نیاز آبی به استانهای همجوار خود.
وی تاکید کرد: نباید سهم آب اصفهان از طریق طرحهای مختلفی همانند انتقال آب به یزد برود.
وی گفت: سرنوشت تمام استانهای دیگر ما هم باید اینگونه باشد، این هنر مدیریت حاکم بر یک سرزمین است که کاری کند هر استانی متناسب با توانمندی خودش خود را اداره کند بدون اینکه با مشکل آب دست و پنجه نرم کند.
وی تاکید کرد: ما باید بر روی اقتصادی هزینه کنیم که آب محور نباشد.
ما تقریبا در حوزۀ آب کارشناس نداریم. طرفدار داریم. کسی طرفدار اصفهان است و کسی مخالف اصفهان است. موضع‌گیری‌ها بر اساس همین حب و بغض تشکیل می‌شود. دقیقا به همین جهت است که هنوز بعد از صد سال مهمترین کتاب‌های جغرافیایی و آب‌شناسی دربارۀ کویر ایران، از آن سان هدین و الفونسو گابریل است که هر دو کتاب، بیش و کم، یک قرن پیش نوشته شده است. به سبب همین حب و بغض‌های بچگانه و بررسی بخشی مسائل و برجسته کردن بخشی، به زیان بخشی دیگر از واقعیت‌ها، هیچ کدام از مطالب ارزش علمی واقعی ندارد. از جمله همین نوشته که اصولا انتقال حجم سنگین آب زاینده رود به یزد برای تاسیس ۳۰۰۰ کارخانه را کاملا ندید می‌گیرد. انگار که اتفاق نیافتاده و مثلا افزایش سطح زیر کشت زمین را در اصفهان که مخالفان ( و با اندوه بسیار دشمنان داخلی اصفهان) علم کرده‌اند و بر آن می‌دمند، اساس بحث قرار می‌دهد. تنها راه نجات حوزه‌های آبگیر و آبریز کشور، گرفتن ادارۀ منابع آبی از دست استان‌ها و تعیین مرکزیتی مقتدر در تهران بر اساس واقعیت‌های آبی کشور با تمام جزئیات و اجرای بی‌رحمانۀ مصوبات علمی آن است. همین! استان‌ها ثابت کرده‌اند که به بلوغ نرسیده‌اند. یکی با سوءاستفاده از نفوذ مقطعی خود، رودخانۀ این استان را کش می‌رود و آن دیگری دریاچۀ فوق شور خود را از آب شیرین پر می‌کند و …