خرما بیش از پنج برابر هندوانه آب مصرف میکند، اما تنها یک و نیم برابر بیشتر ارز آوری دارد
حفاری ۴۰ حلقه چاه جذبی در محلات منطقه ۳ شهرداری تبریز
دیوان عالی مالکیت مردم صوفیان تا فرودگاه را تأیید کرد
نبود مسیرهای دوچرخهسواری حلقهی گمشدهی حملونقل پاک در کلانشهر تبریز
فعال سازی کیف پول الکترونیکی در سامانه صدور مجوزهای تردد کامیون های سنگین
قانون استثنا نمیپذیرد/انتخابات هیأت رئیسه شوراها باید تجدید شود؛ تفسیر خارج از قانون جایز نیست
سرنوشت سه دریاچه همسایه؛ چرا ارومیه قربانی شد؟
وزیر اقتصاد دستور پیگیری مطالبات آذربایجانشرقی را صادر کرد
یازاکو - یادداشتی از داوود دشتبانی، مدیر روابط عمومی یکی از شرکتهای مهم زیرمجموعه دولت، با عنوان راز مماشات تهران با باکو منتشر شده که نهتنها همسو با سیاست رسمی کشور نیست، بلکه عملا به آتشافروزی هویتی و تخریب روابط تهرانـباکو دامن میزند.
یازاکو - در اقلیم کمحوصلهی ما، آنکه صدایش بلندتر است زودتر متهم میشود. هندوانه، میوهی درشت و پرآب تابستان، بهخاطر صادرات بالا، به نماد نابخردی در سیاست آبی ایران بدل شده است. رسانهها از آن با عباراتی چون صادرات آب یاد میکنند و شبکههای اجتماعی، بار کامیونهای پر از هندوانه را طعمهی طعنهها و خشمهای اقلیمی کردهاند. اما در حاشیهی این غوغا، محصولی سنتی، ساکت و پر نفوذ، سالهاست که در سکوت، آب بیشتری از سرزمین میبلعد: خرما.
یازاکو - گاهی یک جمله ساده، شبیه مشتی آشنا، بر صورت نسلی مینشیند که نه حریف، که قربانی است. توییت اخیر احسان شاهقاسمی، استادیار گروه علوم ارتباطات دانشگاه تهران، که نوجوانان امروز را "احمقترین نسل تاریخ ایران" نامیده بود، از همان ضربههاست. توهینی آشکار، اما مهمتر از آن، نمایانگر نگاهی عمیقتر و نگرانکنندهتر به آموزش، ارتباط و جوانی در ایران امروز.
یازاکو - دریاچه ارومیه امروز دیگر فقط یک مسأله محیطزیستی نیست، زخمی است بر چهره یک منطقه، نشانی از یک ناکامی ملی و آیینهای در برابر سیاستهای بیثمر، وعدههای ناتمام و بیاعتنایی سیستماتیک به افکار عمومی.
یازاکو - در روزهایی که آفتاب سوزان جنوب ایران بر سرزمین خوزستان، بوشهر و هرمزگان میتابد، محصولات کشاورزی در آستانه خسارتی بزرگاند. صیفیجات و مرکباتی که با مشقت بسیار کاشته و برداشت شدهاند، حالا در مزرعه ماندهاند و کامیونی نیست که این محصولات را به بازار برساند.
یازاکو - بیست و شش سال! انگار عمری گذشته است؛ عمری پر از زخم. از آن پانزده فوریه ۱۹۹۹، که عبدالله اوجالان در نایروبی دستگیر شد، تا امروز، راهی پر فراز و نشیب پیموده شد. خشم، آتش و ترور که سالها قلبها را لرزانده بود، آرام آرام در گذر زمان رنگ باخت. بیست و شش سال و سه ماه، شاید فقط یک عدد باشد، اما در دل آن، داستان زندگیهایی نهفته است که در انتظار صلح سوختند و سرانجام، در سایهی آرامش، نفسی عمیق کشیدند. این پایان، آغاز یک امید است؛ امیدی که دیگر آتش خشم، جایی در آن ندارد.
یازاکو، مجتبی رزمی – دریاچه ارومیه، ای مادر فیروزهای آذربایجان، در بستر نمکزدهات آهی میکشی که قلب این خاک را میلرزاند. تو که روزگاری موجهایت لالایی کودکان ارومیه بود و پرندگانت آسمان سلماس را نغمهسرایی میکردند، حالا به تالابی فصلی بدل گشتی، با جانی که به ۱٫۲۵ میلیارد مترمکعب آب، کفی ناچیز از ۳۰ میلیارد […]