به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از دیلی صباح، ارمنستان از سال ۲۰۲۰ به طور پیوسته در حال از دست دادن اراضی به آذربایجان بوده است و ارتش آذربایجان اخیراً به کنترل کامل قره باغ دست یافته است.
در میان این تحولات، ممکن است تعجب کنیم که آیا روسیه، متحد دیرینه ارمنستان، منفعل باقی مانده است؟
نیکول پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان مطمئناً چنین فکر می کند. او استدلال می کند که روسیه در حفاظت از جمعیت ارمنی در قره باغ کوتاهی کرده است. پاشینیان معتقد است که قرار دادن امنیت ارمنستان صرفاً در دست روسیه یک خطای راهبردی است و آنها به فکر مشارکت گسترده تر با کشورهای غربی بوده اند.
با این حال، به نظر می‌رسد کرملین با لفاظی‌های صرف، قاطعانه می‌گوید: «ما هیچ قصدی برای عقب‌نشینی از منطقه نداریم».
عجیب به نظر می رسد که غرب در مورد ارمنستان نیز به همان اندازه درگیر به نظر می رسد که نشان دهنده بی علاقگی آشکار روسیه است.
نمایش اخیر نیروهای ساختگی که برای تمرینات فرضی به ارمنستان فرستاده شده اند، نشانه ای آشکار از سطح جدیت آنهاست که به پیشنهادات پاشینیان توجه می کنند.
به نظر می رسد که پاشینیان در تلاش است تا با اقدامات قاطعانه پوتین را برای شکستن این بن بست و ایجاد رابطه مطلوب با غرب تحریک کند.
تصویب اخیر اساسنامه رم در پارلمان ارمنستان نشان دهنده آخرین اقدام تحریک آمیز در این پیگیری است.
همانطور که معمولاً به نظرمی رسد اساسنامه رم به عنوان سند اساسی برای دادگاه کیفری بین المللی (ICC) عمل می کند.
کشورهایی که اساسنامه رم را تصویب کرده اند، موظف به اجرای تصمیمات دیوان بین المللی کیفری هستند.
در گذشته، دادگاه کیفری بین‌المللی حکم بازداشت ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه را به دلیل «اخراج غیرقانونی» کودکان اوکراینی صادر کرد.
با تصمیم اخیر پاشینیان در پارلمان، او پیام روشنی را به پوتین می رساند،هر حرکتی به سمت ارمنستان منجر به دستگیری احتمالی خواهد شد.
چه انگیزه ای می تواند پشت این اقدام به ظاهر «غیر متعارف» باشد، جدای از اینکه احتمالاً مسکو را برای مداخله تحت فشار قرار داده است، مشابه آنچه در اوکراین رخ داد؟
با این وجود، پوتین یک رهبر کارکشته و غیرقابل انکار است که به دلیل توانایی خود در تصمیم گیری متمم حتی زمانی که با مخالفت جهانی روبرو می شود، مشهور است.
اغوا کردن او به یک موقعیت مخاطره آمیز کار آسانی نیست.
شاید پاشینیان در حال محاسبه است که تمرکز پوتین بر اوکراین ممکن است او را از گشودن جبهه جدیدی در ارمنستان منصرف کند.
با این حال، موضوع ارمنستان برای پوتینی که علاوه بر اوکراین، در آفریقا، اقیانوس آرام و سوریه با آمریکا نیز شطرنج بازی می کند مهم نیست.
به نظر نمی رسد او تمایلی به مداخله و یا حتی تصدیق آن داشته باشد.
با توجه به وضعیت فعلی به نظر می رسد ارتش ارمنستان، ایروان را بدون شلیک یک گلوله به آذربایجان تسلیم کنند.
با کنار گذاشتن این پویایی ها، ایالات متحده از حسن نیت کمی برخوردار است، به ویژه در آستانه انتخابات. اخیراً کاخ سفید اعلام کرد که ایالات متحده منابع لازم برای کمک نظامی طولانی مدت به اوکراین را ندارد.
در مورد کمک های نظامی که توسط امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه، از آفریقا به ارمنستان داده شده است، به نظر می رسد برای حفظ موقعیت پاشینیان ناکافی است.
پاشینیان باید با پیروی از راه ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، که کشورش را به سمت یک «مسئولیت مخاطره‌آمیز» هدایت کرد، تجدید نظر کند.
چنین مسیری برای مردم ارمنی که از سالها قبل در حال مبارزه هستند و سهم خود از سختی ها را تحمل کرده اند، آسیب رسان خواهد بود.
