به گزارش پایگاه خبری یازاکو، وی در ادامه آورد، در روزهای آغازین سال جدید شمسی سال موضوع تحویل چهار روستای آذربایجان از سوی ارمنستان نیکول پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان را راهی این چهار روستا کرد.
پاشینیان در گفت وگو با اهالی این روستاها تلاش کرد با استناد به استلزامات نقشه و سرحدات شناخته شده بین المللی و احتمال وقوع جنگ و انزار از عاقبت جنگ، آنان را برای تحویل روستاها به جمهوری آذربایجان متقاعد کند که از سوی اهالی با طرح فرضیه های مختلف به چالش کشیده شد. اهالی استدلال کرده اند که برای جلوگیری از جنگ تحویل روستاها توجیهی ندارد و وجه المصالحه شدنشان بی معنی است.
گمان می رود که اهالی با توجه به شرایط کنونی منطقه ترجیح می دهند همراه با تحویل روستاهای خود اهالی نیز به تابعیت آذربایجان در آیند. زیرا آنان از حسن رفتار مسلمانان قفقاز خاطرات خوبی دارند و اساسا بین ارامنه بومی و مسلمانان در طول سال‌های دراز هیچ تنش و کدورتی به وجود نیامده است. به ویژه با توجه به رواج سنت دیرینه ی “کیوره” گزینی مسلمانان از میان ارامنه بومی در مراسم ختنه ی اولاد ذکور در بین این دو قوم، به نظر می رسد در صورت درخواست تابعیت، دولت آذربایجان از این امر استقبال کند.
اضافه می شود که با توجه به ضرورت تسریع در پروسه صلح در منطقه آیا تحویل این چهار روستا در اوضاع استراتژیکی و موقعیت ارتباطی درون قفقازی تاثیری خواهد داشت و آیا این امر مقدمه ای برای حل معضل کریدور زنگه زور خواهد بود؟ سوالاتی است که پاسخ به آن کمی زود است.
خاطر نشان می شود، در صورتی که ارمنستان نسبت به اعطای این امتیاز نظر مثبتی نداشته باشد، آیا می تواند موضوع تحویل منطقه زنگه زور به صاحب اصلی آن یعنی ایران مورد مذاکره قرار گیرد؟
هر چند این امر بعید به نظر می‌رسد، لیکن با توجه به وجود مبنای تاریخی، طرح این موضوع خالی از لطف نخواهد بود. زیرا مالکیت اغلب ییلاقات منطقه زنگه زور در گذشته به اهالی روستاهای بخش دیزمار شهرستان جلفای ایران اختصاص داشته و قباله ی این ییلاقات در دست اهالی موجود است و در گذشته ی نه چندان دور دیزماری ها برای تامین علوفه دام و احشام خود از رود ارس می گذشتند و به ییلاقات زنگه زور از قبیل ییلاق جنگلی “النجه یا الن گز” و ییلاق “قرچیوان” و “علی دره” و “قافان” کوچ می کردند که پس از حاکمیت بلشویک ها این ارتباط قطع شد.
