به گزارش یازاکو، جعفر ساعینیا_ اردبیل امروز به صحنهای از پروژههای بزرگ و وعدههای بیانتها تبدیل شده است. از طرح نهضت ملی مسکن تا راههای نیمهتمام و فیبرنوریهای نیمهفعال، همه از پیشرفت سخن میگویند، اما در واقع، استان گرفتار همان بیماری مزمن بوروکراسی، تخصیص قطرهچکانی اعتبارات و اختلافات مالکیتی است.
وقتی مسئولان از «تأمین ۸۹۳ هکتار زمین» و «صدور ۱٬۳۰۰ فقره سند مالکیت» سخن میگویند، باید پرسید: چند پروژه واقعاً آغاز شده؟ چند متقاضی به واحد مسکونی رسیده؟ و چند پیمانکار توانسته تسهیلات بانکی بگیرد؟ پاسخ روشن است؛ تا وقتی زمین تأمین شود اما سند نهایی صادر نشود، پروژهها تنها روی کاغذ پیش میروند.
پیمانکاران میگویند: «زمین آماده است اما پول نیست»، متقاضیان گلایه دارند که «سند نداریم و پروژه خوابیده»، و مدیران همچنان وعده میدهند «تا پایان سال تحویل میدهیم». این چرخه وعده و انتظار، همان حلقه معیوبی است که توسعه استان را در خود بلعیده است.
در حوزه ارتباطات نیز هرچند از «۹۰ هزار مشترک فیبرنوری» سخن گفته میشود، اما پوشش واقعی و کیفیت خدمات در بسیاری از مناطق شهری و روستایی با ادعاها فاصله دارد. از سوی دیگر، راههای استراتژیکی چون «پارسآباد – مشکینشهر» سالهاست روی میز بودجه ماندهاند و هر سال با وعده تخصیص اعتبارات جدید، فقط چند گام کوچک به جلو میروند.
مشکل اردبیل کمبود اراده نیست، فقدان هماهنگی است. حلقه میان ثبت اسناد، راه و شهرسازی، بانکها و دستگاههای اجرایی هنوز شکل نگرفته است. تا زمانی که این زنجیره معیوب ترمیم نشود، هیچ عدد و آماری نمیتواند تصویر واقعی توسعه را تغییر دهد.
اردبیل برای عبور از این بنبست نیازمند تصمیمات قاطع و شجاعانه است؛ شفافیت در تخصیص منابع، تسریع در صدور اسناد و نظارت واقعی بر پروژهها. توسعه با آمارسازی و تیترسازی محقق نمیشود؛ با عمل، هماهنگی و پاسخگویی است که اعتماد عمومی بازمیگردد و زیرساختها از تله وعدهها آزاد میشوند.