یاز اکو – طاهر خیری؛ انجمن بازاریابی آمریکا، برند را به این صورت تعریف کرده است: برند یعنی یک نام، عبارت، نشانه یا علامت یا ترکیبی از اینها که با هدف متمایز کردن یک کالا یا خدمت از سایر کالاها و خدمات یک فروشنده یا برای ایجاد تمایز میان کالا و خدمت یک فروشنده با کالا و خدمات سایر فروشندگان به کار گرفته شود.
مصرف‌کننده معمولاً در اولین مواجهه با کالا و خدماتی که به دنبال آن است، نکته مهمی که به آن توجه می‌کند بسته‌بندی و همچنین برند تولیدکننده کالا است. در کنار بسته‌بندی خوب که می‌تواند کالایی را به فرد و جامعه معرفی کند، برند نقش تعیین‌کننده‌ای در انتخاب کالا دارد. البته برخی از مصرف‌کنندگان کالا و خدماتی را انتخاب و یا خریداری می‌کنند که برندهای معروفی آنها را تولید و روانه بازار کرده است.
واقعیت این است که برندسازی می‌تواند از بزرگ‌ترین آفت صادرات و فروش که همان خام فروشی است جلوگیری کند. شناسنامه‌دار کردن و برندسازی محصولات تولیدی کشاورزی برای تسهیل و توسعه صادرات این محصولات ضروری به نظر می‌رسد. از طرف دیگر بخش کشاورزی در کشور و به تبع آن آذربایجان شرقی تولید محور است تا تجارت محور. اگر بخواهیم با برندسازی به بازارهای جهانی راه یابیم چاره‌ای نداریم رویکردمان را تغییر دهیم.
اگر بسترهای لازم برای سرمایه گذاری در بخش کشاورزی استان فراهم و در کنار آن به کیفیت خاک، بازاریابی، تضمین خرید محصول، تأمین نهاده و بسته بندی محصول توجه شود، می‌توان با شناسایی محصولات مناسب هر منطقه نسبت به برندسازی اقدام کرد. به عنوان مثال اسکو و آذرشهر یکی از قطب‌های تولید گردو محسوب می‌شوند و کشت غالب این شهرستان ها گردو است پس باید با سرمایه گذاری دولتی و خصوصی اقدامات لازم در جهت برند سازی انجام شود.
متأسفانه نگاه علمی و کارشناسی در کشت، تولید و صادرات محصولات کشاورزی استان حاکم نیست. نمی‌توان کشاورز را در این زمینه مقصر دانست چون او برای صادرات تولید نمی‌کند و صرفاً معیشت محور است. بخش کشاورزی در ایران پیشرفت چندانی نکرده و هنوز اصول اولیه تولید محصولات به درستی رعایت نمی‌شود.
کشاورز دغدغه‌های فراوان در تولید و فروش محصول خود دارد. آب برای آبیاری محصول، هزینه برای کود، بذر و سموم کشاورزی و مخارج دیگر هر روز گران می‌شوند. تا این مشکلات مرتفع نشوند برندسازی محصولات کشاورزی در استان محقق نخواهد شد.
سطح زیر کشت استان یک میلیون و ۲۰۰ هزار هکتار است. اما زمین‌های کشاورزی کوچک و قطعه قطعه بوده و این قطعات کوچک شده از توجیه اقتصادی لازم برخوردار نیستند و تنها سیاست مناسب در این موضوع یکپارچه سازی، تجهیز و نوسازی اراضی کشاورزی در استان است.
محصولات تولیدی کشاورزی استان ۵ میلیون تن در سال است که عمده این محصولات مازاد بر نیاز می‌باشد. حدود ۳۰ محصول این خطه، رتبه اول تا پنجم کشوری را داراست که در این میان علوفه، عدس در رتبه اول، سیب و زردآلو در رتبه دوم جای گرفته اند.
پس اگر سرمایه گذاری لازم در این بخش انجام شود و به جای خام فروشی از صنایع تبدیلی استفاده گردد می‌توان با برندسازی و افزایش صادرات، به نفوذ محصولات کشاورزی استان در بازارهای بین المللی امیدوار بود.
