به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، طاهر خیری نوشت: بخش ساختمان از طبقات فرودست جامعه هستند. اغلب آنها از سالها پیش به امید داشتن رفاه و زندگی بهتر، خانه و کاشانه خود در روستا را رها کرده و به شهرهای بزرگ مهاجرت کرده اند.
این افراد در حاشیه شهرها سکنی گزیده و چرخ زندگی شان با درآمد کارگری و شغل های کاذب دیگر می چرخد. پاتوق کارگران روزمزد ساختمانی معمولا یا میدان های مهم شهر است و یا خیابان های پرتردد. آنها هر صبح سر قرار حاضر می شوند و منتظر کارفرما می مانند تا بلکه کبوتر اقبال کار بر شانه هایشان بنشیند.
این قشر زحمتکش نه درآمدشان ثابت است و نه شغلشان دائمی. نه امنیت شغلی دارند و نه ایمنی در محیط کار.بسیاری از این کارگران حتی از داشتن بیمه تامین اجتماعی محروم هستند.
افزایش سرسام آور قیمت اجناس و اجاره بها در سال های اخیر باعث شده است کارگران زیر بار مشکلات اقتصادی کمر خم کنند و با مشقت روزگار بگذرانند.آنچه مسلم است این است که تورم موجود در جامعه با درآمد این قشر همخوانی ندارد و آنها مجبور شده اند برخی کالا های اساسی را از سبد مصرفی خود حذف کنند و یا کاهش دهند.
هفته کارگر فرصت مغتنمی است تا مشکلات این قشر بیان و خواسته های به حق شان نیز به گوش مسئولان رسانده شود.علاوه بر کارگران ساختمانی، کارگران واحدهای تولیدی نیز از بسیاری از حقوق اولیه خود محروم هستند و سالهاست که مطالبات صنفی شان را مطرح می کنند اما گوش شنوایی نمی یابند.
واقعیت این است وقتی که واحد تولیدی به هر دلیلی تعطیل یا با تعدیل نیرو مواجه می شود دودش تنها به چشم کارگر مظلوم می رود.تعطیلی کارخانه یعنی بیکاری کارگر.این در حالیست که اگر به جای قراردادهای موقت کار قراداد دائمی بسته شود امنیت شغلی کارگران نیز به خطر نمی افتد و حق و حقوق شان نیز پایمال نمی شود.
به نظر می رسد حذف قراردادهای موقت کار و تبدیل آن به قرارداد دائمی و نیز افزایش دستمزدها متناسب با نرخ تورم خواسته های بحق و قانونی هستند که کارگران به دنبال تحقق آنها می باشند.متاسفانه برخی کارفرماها و بنگاه های تولیدی از این خلاء های قانونی سوء استفاده می کنند و حق و حقوق کارگران را نادیده می گیرند.حتی تا ماهها، دستمزد و حق بیمه این قشر توسط کارفرما پرداخت نمی شود.
سخن گفتن از بهره وری نیروی کار و افزایش راندمان در واحدهای تولیدی بیهوده است اگر مشکلات و مطالبات کارگران حل نشود و آنان همچنان دغدغه امنیت شغلی و قرارداد موقت داشته باشند. کارگران زمانی با جان و دل کار می کنند که قرارداد محکم و دائمی داشته باشند آن وقت است خود را متعهد انجام کار می کنند.
ارتقای بهره وری، افزایش کیفیت، رضایت مشتری و رونق تولید در محیط کار زمانی خواهد بود که مشکلات صنفی کارگران حل شود و آنان امنیت شغلی داشته باشند و دستمزدشان نیز متناسب با نرخ تورم افزایش یابد.
