به گزارش پایگاه خبری یاز اکو میری در ادامه نوشت: دهه نود خورشیدی قرن چهاردهم را می‌توان “دهه سیطره گفتمان ایرانشهری” (ناسیونالیسم افراطی با سویه‌های ضد اسلامگرایی و ضد ترکی) در ایران نامید.
اما نکته جالب این است که یک دهه ستیز با زبان ترکی (و حتی مفهوم زبان ترکی که در گفتمان ناسیونالیسم افراطی به زبان آذری و شعبه‌ای از زبان باستان پهلوی تقلیل یافت) نه تنها منجر به نابودی آن نشد بل مبتنی بر اصل “بازگشت امر سرکوب شده” فروید این بار شدیدتر از گذشته در گفتمان قدرت خود را نمایان کرد.
دو نامزد ریاست‌جمهوری در سطح ملی و از رسانه ملی به زبان ترکی ایرانیان را مورد خطاب خود قرار دادند و این چرخش نشان داد که “زبان ترکی” زبان محلی نیست بل زبان ساحت عمومی (در کنار زبان فارسی) در ایران هم هست.
و همچنین نشان داد زبان ترکی یکی از مهمترین “زبان‌های ملی” در ایران می‌باشد و سوم اینکه برای بسیج توده‌ها و “چرخش قدرت” می‌تواند بسیار تاثیرگذار باشد.
