به گزارش پایگاه خبری یاز اکو افشار سلیمانی نوشت: شرایط حادث شده کنونی در قفقاز جنوبی و شمالغرب ایران تازگی ندارد. در پرتو سیاست خارجی غیر واقع بینانه و غیر عملگرایانه و غیر کارشناسانه و بدون توجه به ماهیت نظام بین الملل، فرصت‌های زیادی از جمله صادرات و ترانزیت انرژی و محورهای حمل ونقل و ارتباطات از دست رفته و تریلیونها دلار به کشور و مردم و نسل آینده زیان‌های جبران ناپذیر وارد شده است!
موقعیت ژئوپولتیکی و ژئو اکونومیکی ایران ایجاب می‌کرد امروز این کشور با صدور گاز خود و ترانزیت گاز ترکمنستان و آذربایجان به اروپا و کشورهای خارج نزدیک خود به هاب انرژی منطقه و محور کریدورهای نوستراک و تراسیکا تبدیل گردد و علاوه بر انتفاع مادی از منظر امنیت ملی نیز یک عنصر اساسی محسوب می‌شد!
میخواهم بگویم که زنگ خطر تهدیدات ژپولیتیکی را حتی در درون سیستم جمهوری اسلامی تعداد معدودی از جمله این نگارنده کوچک و کم سواد ازسی سال پیش به صدا
درآوردیم اما گوش شنوا وچشم بینایی در حوزه تصمیم گیری یافت نشد! زنگ زنگزور بیش از بیست سال پیش ازاین به صدا درآمد شما نشنیدید و فرصت‌ها را به تهدیدات تبدیل کردید .صدای زنگ زنگزور را خطوط لوله انرژی باکو-تفلیس-جیهان و باکو-تفلیس-ارضروم به صدا در آورد .قبل از انعقاد قراردادها و شروع عملیات اجرایی آنها ما هشدار دادیم اما از ما بهتران فرصت طلب رانت‌خوار وقعی ننهادند. اگر همان زمان صدای کارشناسان واقعی شنیده و اقدام می‌شد امروز ایران و آذربایجان و ترکیه ، سه کشور همسایه و مسلمان متحد یکدیگر بودند و ایران در کنار روسیه و ارمنستان غیر مسلمان‌برای ایجاد اتحاد لرزان که آینده ای هم نخواهد داشت مساعی جمیله مبذول نمی‌داشت!
حامیان ارمنستان در ایران می‌نویسند در صورتیکه استان زنگزور(سیونیک ) در ارمنستان جایی که موجب جدایی منطقه نخجوان از آذربایجان شده و منطقه مرزی ایران و ارمنستان است به تصرف آذربایجان درآید، از یک سو ارتباط ایران با روسیه، قفقاز و اروپا قطع میشود و موقعیت ژئوپولتیکی ایران به خطر می‌افتد، واز سوی دیگر آذربایجان به ترکیه وصل شده و ترکیه و ناتو به دریای خزر دسترسی پیدا می‌کنند.!
با ذکر این نکته که بنظر صاحب این قلم شکسته ،آذربایجان در پی اشغال سیونیک و خاک ارمنستان نیست و نخواهد بود وبصورت تاکتیکی برای رها ساختن چند شهر قره باغ از اشغال ارامنه از این موضوع به صورت تاکتیکی استفاده می‌کند به چند نکته زیر عجالتا اشاره می‌کنم:
۱- از چه زمانی ارتباط ایران با روسیه وقفقاز و اروپا ازطریق ارمنستان صورت می‌گرفته که هیچکس از آن مطلع نیست ؟ چنین ترددی در این مسیر سنگلاخی و هزینه بر و نا امن نبوده است تا قطع هم شود!
مگر نه این است که ایران همواره از طریق دریای خزر یا آذربایجان با روسیه وشرق اروپا و گرجستان وبخش عمده قفقاز و دریای سیاه مرتبط بوده و از مسیر ترکیه نیز با اروپا تعاملات حمل ونقلی داشته است و دارد؟ و درحال حاضر که راه روسیه در سایه زیاده خواهیها و اشتباهات استراتژیک پوتین و کرملین به اوکراین و اروپای شرقی و منطقه بالکان و بالتیک مسدود است ،ایران از کدامین راه زمینی با اروپا مراوده تجاری و غیره دارد؟
مگر ترکیه بیش از ۶۰ نیست که عضو و پایگاه ناتو است ؟ چرا تاکنون هیچ مدعی کارشناسی از این موضوع سخنی بر زبان جاری نمیکرد اما اینک ندای وای بر ما سر میدهد؟
۳- ژئو پولیتیک کشورها ایجاب می‌کند براساس منافع مشترک همکاری کنند. ترکیه برای رسیدن به دریای خزر فقط به مسیر زنگزور یا سیونیک نیاز ندارد .ترکیه با ارمنستان ۶۰۰ کیلومتر مرز دارد و به یقین در آینده ای نه چندان دور با برقراری روابط دو کشور ،این مرز گشوده خواهد شد و ترکیه برای ارتباط با آذربایجان و دریای خزر و آسیای مرکزی حتی از نخجوان هم بی نیاز خواهد شد.
البته نگارنده هرگز طرفدار حذف مرز ایران و ارمنستان نیست و صرفا به سهم خویش بر واقع بینی و عملگرایی و شفافیت وعدم فریبکاری و کذب گویی و پرهیز از صرف هزینه های گزاف از بیت المال بی صاحب ملت در راستای منافع ملی کشور تاکید دارد. بهترین راه تامین منافع ملی پرهیز از تنش و اعمال دیپلماسی پویا برپایه عقلانیت و واقع‌بینی و عملگراییست وادامه مسیر کنونی ناصواب و بی ثواب خواهد بود.
